Wereldverbeteraar of ontmaskeraar?

Veel kerken, theologen en christenen zijn de Heilige Geest gaan zien als een inspirerende wereldverbeteraar. Resultaat is dat de antithetische houding van de vroegchristelijke apologeten naar de achtergrond is gedrongen en moderne christenen zich daardoor positiever verhouden met de heersende cultuur. De wereld als ‘werkterrein van vernieuwing door de Geest’ past christenen tegenwoordig beter dan een wereld die door de Geest moet worden ontmaskerd. Ontmaskering (elencho) is echter een kerntaak van de Heilige Geest, zo betoogt Dr. A. van de Beek in zijn boek Ontmaskering. Het is de Heilige Geest die christenen leert om de voorbijgaande wereld met haar begeerte (1 Johannes 2:17) te ontmaskeren. Hier beneden is het niet – en het zal hier ook nooit wat worden.

Op een confronterende manier maakt  Van de Beek duidelijk wat het grote probleem is van de huidige wereld. De wereld is als het gouden dodenmasker van Toetanchamon. Het is een schitterend kunstvoorwerp, waar je niet snel op uitgekeken raakt. Maar als je het masker weghaalt en achter het masker kijkt, zie je een zorgvuldig gemummificeerde dode. Je ziet de afzichtelijke gevolgen van de dood die, in een ultieme poging haar te camoufleren, alleen maar afzichtelijker geworden is. ‘Dat is de staat waarin de wereld is. Achter de schone schijn die ons toelacht, heerst de dood die juist in de poging om die te ontgaan haar gruwelijke gezicht krijgt.’ Christenen zijn geroepen om deze ontmaskering aan de wereld te voltrekken, ook als hen dat niet in dank wordt afgenomen. Het is inherent aan het christen zijn, een slaaf is nu eenmaal niet meer dan zijn heer: ‘Als de wereld u haat, weet dat zij Mij eerder dan u gehaat heeft’ (Johannes 15:18).

Achter de schone schijn die ons toelacht, heerst de dood

De apostel Johannes roept in zijn eerste zendingsbrief op om ‘de wereld’ niet lief te hebben en ook niet dat wat van de wereld is: de begeerte van het vlees, de begeerte van de ogen en de hoogmoed van het leven (1 Johannes 2:16). Wie de wereld liefheeft, heeft de liefde van de Vader niet in zich (vers 15) en wie uit de wereld is, kan niet uit de Vader zijn (vers 16). De Bijbel windt daar geen doekjes om, maar ontmaskert het radicaal. Die wereld heeft geen toekomst, maar ze is ten dode opgeschreven. En de liefhebbers van die wereld zullen hetzelfde lot ondergaan. Johannes dringt er dan ook nadrukkelijk op aan om in Christus te blijven.

Luchtfietserij

Het eeuwenoude levensmotto ‘Laten wij eten en drinken, want morgen sterven wij!’ (Jesaja 22:13) is nog altijd actueel: Carpe diem. Het perspectief dat in zo’n motto doorklinkt is ontluisterend leeg en uiteindelijk (eeuwig) hopeloos. Ondanks de schijn van het tegenovergestelde. Die afwijzing van de wereldse mores door christenen heeft in de geschiedenis zelden op applaus kunnen rekenen. De christelijke verwachting van het eeuwige leven bij God is door de tijd heen afgedaan als dwaasheid, als opium van het volk en als regelrechte misleiding, luchtfietserij.

Ontmaskering van de wereld en haar verleidingen vraagt van christenen een leven dat gekenmerkt wordt door vreemdelingschap en verlangen. Christenen leven nog wel op de aarde, maar dat is slechts tijdelijk. Met Paulus richten ze zich op het eeuwige leven bij God: ‘…maar één ding doe ik: vergetend wat achter mij is, mij uitstrekkend naar wat voor is, jaag ik naar het doel: de prijs van de roeping van God, die van boven is, in Christus Jezus.’ (Filippenzen 3:14). Ze zijn gestorven aan zichzelf en Christus leeft nu in hen (Galaten 2:20). Hun burgerschap is in de hemelen (Filippenzen 3:20).

Het gelaat van Christus tonen

Juist als vreemdelingen op aarde en als burgers van de hemel, ontmaskeren christenen de voorbijgaande wereld en tonen ze het gelaat van Christus. Weergaloos wordt deze christelijke way of life beschreven in de bekende brief aan Diognetus: ‘Elk land is hun een vaderland en elk vaderland is hun vreemd. Ze trouwen als ieder ander. Ze krijgen kinderen, maar leggen ze niet te vondeling. Ze delen hun tafel maar niet hun bed. Ze leven “in het vlees”, maar niet “naar het vlees”. Ze vertoeven op aarde, maar zijn thuis in de hemel. Ze gehoorzamen de vastgestelde wetten, maar door hun levenswijze overtreffen ze deze wetten. Ze hebben alle mensen lief en worden door iedereen vervolgd. Ze zijn niet gekend, en worden toch veroordeeld; ter dood gebracht, en ten leven gewekt. Ze zijn arm als bedelaars en maken velen rijk, ze lijden aan alles gebrek en hebben alles in overvloed. Ze worden onteerd, en die ontering strekt hen tot roem, ze worden belasterd en worden gerechtvaardigd. Ze worden gesmaad en ze zegenen, beledigd en ze bewijzen eer. (…) De christenen wonen als vreemdelingen in de vergankelijke wereld, terwijl ze de onvergankelijkheid verwachten.’

Like weeswaakzaam op Facebook
Bron: http://www.habakuk.nu
de opiniesite van stichting Tot Heil des Volks
Vrede zij u,
Henk
http://www.weeswaakzaam.com